“ვინც ბოლო, ის გოგო”,- საომარი ყიჟინის დრამატულობით ყვირის ეზოს იუსეინ ბოლტად შერაცხული დათუნა და ჩვენც დაუფიქრებლად ვწყდებით ადგილს.
გავრბივარ ისე, თითქოს ტერფებს მოღწეული გოგოობა სადაცაა ხელს ჩამავლებს, გადამყლაპავს და სამუდამოდ გამრიყავს მტვერში ამოგანგლული იდაყვებით უკანმოუხედავად ნათამაშები გასწრობანას სამყაროდან.
Continue reading
“ნოსტალგიას ჩვევად აქვს წარსულთან არსებული ერთობის ხელახალი გამეორება, რითაც ცდილობს უცხო გარემოს არ მისცეს ინდივიდის თვითაღქმაში შეჭრისა და მისი გარდაქმნის საშუალება”.
Continue reading
“ის, რასაც თქვენ სიყვარულს ეძახით, ჩემნაირმა მარკეტოლოგებმა გამოიგონეს ნაილონის გასაყიდად”, – სწორედ ამ ფრაზით იბადება მაყურებლის წინაშე თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე აღიარებული სერიალის, “შეშლილების” მთავარი გმირი – დონ დრეიპერი. სიუჟეტი გასული საუკუნის 50-60-იანი წლების ამერიკაში ვითარდება და სარეკლამო ინდუსტრიის აღზევების ეპოქის შესახებ მოგვითხრობს (აქედან გამომდინარეობს სერიალის სახელიც: მაღალი კონკურენციის გამო, ამ პერიოდის მარკეტოლოგებს “ad men”-ის ნაცვლად “mad men”-ს უწოდებდნენ). გარდა ისტორიული სიზუსტისა, შოუ ახერხებს მეორე მსოფლიო ომს გადარჩენილი თაობის წარმომადგენელთა რეალისტური სახეების შექმნასაც, ატყვევებს რა მათ არა მხოლოდ 60-იანი წლების ტანისამოსსა და დეკორაციაში, არამედ, უპირველეს ყოვლისა, გასული საუკუნის ამერიკის იდეოლოგიურ სამყაროში – სამყაროში, რომელშიც გარდასულ თუ მიმდინარე ომებს შორის აღმოჩენილი ადამიანები იმედს, ცვლილებებსა და იდეალებს ეძებდნენ, პრაგმატიზმი კი ნაილონს ყიდდა.
Continue reading
1991 წლის 14 აგვისტოს, დღის პირველ საათზე, კორეელი კიმ ჰაკ-სუნი ოფიციალურ განცხადებას ავრცელებს, რომლითაც ბრალს სდებს იაპონიის ხელისუფლებას მეორე მსოფლიო ომის დროს ქალების მოტაცებასა და მათ სამხედროებისთვის მოწყობილ “გამამხნევებელ ბანაკებში” სექს-მონებად გამოყენებაში. Continue reading
ვგრძნობ, თითქოს ვხედავ კიდეც, როგორ მისხლტება საკუთარი თავი ხელიდან. ვერაფრით ვაჩერებ. ვერაფრით ვარწმუნებ. არცერთი არგუმენტი არ ჭრის. შენთან არ მინდაო.. შენთან რა მინდაო. მაგრამ ისიც უბედურია, იმიტომ, რომ “შენთან” ზუსტად იმდენადვე მოიცავს მასაც, რამდენადაც მე. და ასე, ერთი გარბის, მეორე მივსდევ ისე, რომ ვერც ის ახერხებს დაწინაურებას, ვერც მე – დაწევას.
წყლით გაჟღენთილი ზეწარივით დამძიმებულ სხეულს საწოლისკენ ისე მივათრევ, როგორც დედა, რომელიც ცდილობს ნეკა თითზე ჩაბღაუჭებული შვილი რაც შეიძლება სწრაფად მოარიდოს მიმზიდველი ფერადოვნებით აბრდღვიალებულ სათამაშოების მაღაზიას.
ვიღვიძებ. პირველი, რაც თვალში მხვდება, საკუთარი ხელის ჩაღრმავებული მონახაზია ზეწარზე. (ჯერ კიდევ შემორჩენილი სიცივისგან თავის დასაცავად) ოდნავ, თუმცა (უჰაერობის ასარიდებლად) მაინც, შეღებული ფანჯრიდან ჩიტების ჭიკჭიკის, ალაგ-ალაგ ამუშავებული მოტორებისა და მეზობლებს შორის გადალაპარაკების ერთმანეთში ადღვებილი ხმები შემოდის. ძილი ჯერ კიდევ მძიმედ აწვება სხეულს და ვერ ვარჩევ, უმისამართო დიალოგი ფანჯრისმიღმა სამყაროს საკუთრებაა, თუ ჩემსავე სახლში მიმდინარეობს.
ლიტერატურისა და ხელოვნების ისტორიის ყოველკვირეული ესესთვის ვცდილობ თემა ავარჩიო.
ეპოქა მეოცე საუკუნეა, კერძოდ კი 60-70-80-იანები (ძირითადად).
ლიტერატურული ჟანრი: მაგიური რეალიზმი (იდეალური ოქსიმორონი, რომელიც სულაც არ ყოფილა ოქსიმორონი).
ნეტავ ვიცოდე…
იქნებ არსაით. იქნებ კი არა, სავარაუდოდ.
ან სულაც ეშერისეული უსასრულობისკენ. Continue reading
დაიჭირე წამი 